Niets of niemand kan Hugo Bonnyns(71) uit Aarschot overtuigen om thuis te blijven. Sinds 1969 trekt hij er zo goed als elke dag te voet op uit. De teller staat op ruim 3.800 een-of meerdaagse wandelingen, goed voor ruim 200.000 kilometer. We gingen op zoek naar de man achter de buitengewone prestatie.
Hugo Bonnyns(71) uit Aarschot is altijd onderweg. Stilzitten is niet aan hem besteed. Telkens hij na een verkwikkende wandeling thuis komt, begint 'het' opnieuw te kriebelen en smeedt hij aan zijn werktafel plannen voor een volgende uitstap. 'Kijk maar, de centen voor de inschrijving van mijn volgende tocht liggen al klaar op de kachel', zegt Hugo met een kwinkslag. Ondertussen staat de teller al op 3.853 een- of meerdaagse wandelingen? goed voor 200.082 kilometer. Dat is vijf keer de wereld rond. Bonnyns mag zich terecht een wandelkampioen noemen.
De gezonde microbe heeft zich van Hugo meester gemaakt in de zomer van 1969. De man was toen al negen jaar beroepsmilitair bij de Luchtmacht in Melsbroek. 'We hebben toen met een groep van de 15de Wing deelgenomen aan de Vierdaagse in en rond Houffalize, een organisatie van het derde regiment Ardeense Jagers.Tijdens dat evenement ben ik in het wandelwereldje beland. Twee jaar later stond ik aan de start van de tweede editie van de Dodentocht in Bornem. Jammer dat ik de eerste wedstijd gemist heb. Maar ja, ik had toen nog nooit van de organisatie gehoord', zegt de militair op rust. Ruim 42 jaar na de eerste wandeling is de cirkel rond. Bonnyns overschreed op zaterdag 15 december 2012 de kaap van 200.000 kilometer tijdens de wandeltocht van Houffalize naar Plombières, een afstand van 110 kilometer. Een tocht die hij al 19 keer afhaspelde. Elke wandeling die Bonnyns ondernam, staat te boek. Met een verwijzing naar datum, afstand en locatie. De stempelkaarten en diploma's mogen niet ontbreken. De zeldzame incidenten, met gebroken enkels en builen, zijn hem niet ontgaan.De met plastic ingewikkelde boekjes zijn minutieus ingevuld en geordend.
'Ik ben van nature erg stipt en wil dan ook alles piekfijn in orde hebben', zegt hij.Het zal Bonnyns niet overkomen dat hij gegevens verliest of te lang moet zoeken naar een wedstrijd in het buitenland in de zomer van 1975. Piekeren doet hij naar eigen zeggen niet. 'Daar heb ik geen tijd voor.Tijdens het wandelen ben ik bezig met de tocht omdat je toch een snelheid van minstens 5 tot 6 kilometer per uur moet aanhouden. Vorig jaar heb ik iets meer dan 18 uur gedaan over de 100 kilometer van de Dodentocht.Niet slecht voor een zeventiger.Voorts hou ik erg veel van de natuur. Er is niets zo mooi dan een stel kwetterende vogels op een tak in de 'middle of nowhere'. Te voet ontdek je de mooiste plekjes en ben je bevoorrechte getuige van het ongerepte leven', klinkt het.
MONT BLANC EN
DODENTOCHT
Het wandelpalmares van Bonnyns is anno 2013 indrukwekkend te noemen. Hij wandelde 41 keer de Dodentocht uit, bracht vijf keer de tocht naar Santiago de Compostela tot een goed einde en deed ettelijke tochten van duizend kilometer en meer. ' Maar ik heb in mijn leven ook 600 wandelingen gedaan van 100 kilometer en meer. Zoals van Vichte naar Dhron over een afstand van 423 kilometer. Heb ik vier keer gedaan. Voorts heb ik de Kilimanjaro, de Elbrus (nvdr.met zijn 5.642 meter de hoogste Europese berg) en de Mont Blanc bedwongen. Na de beklimming van deze laatste reus ben ik onmiddellijk doorgereisd naar de Dodentocht', luidt het. Opgeven staat niet in zijn woordenboek. 'Dat klopt. Nog nooit heb ik een wandeling moeten staken. Een goede gezondheid en sterke voeten zijn belangrijke troeven. Veel collega-wandelaars hebben wel eens last van ontstekingen en blaren en dat speelt je toch wel parten', zegt Hugo. De man wandelt nog altijd ongeveer 8.000 kilometer per jaar.
VOEDSEL DROPPINGS
Vertelt hij met veel passie over het wandelen, zijn (voorbije) leven als C 130-loadmaster en valschermspinger ligt hem zeker zo nauw aan het hart. 'Dat waren nog eens tijden. Voedsel droppings uitvoeren in Sri Lanka, Niger, de Sahel en Iran', zegt Hugo. Bonnyns zou uiteindelijk tussen 1960 en 1990 het land dienen.Eerst als leerling-piloot, later als lesgever en loadmaster. De 'vrije vogel' kon ook tijdens zijn vrije tijd niet weerstaan aan het avontuur. Na de werkuren ging hij geregeld valschermspringen in de club in Schaffen bij Diest. De Oranjestad was zijn geboortenest. ' De omgeving van de Schaffensepoort was mijn speeltuin. We kwamen dan ook veel in contact met de aanwezige para's waar we toch naar op keken. Mijn vader Emile was ook militair bij de Landmacht. Jammer genoeg is hij verongelukt toen ik 10 jaar jong was. Hij was sportief aangelegd en deed aan turnen en zwemmen', luidt het. Zoon Filip zou als boekhouder een andere weg inslaan, maar volgde vader Hugo toch geregeld naar het vliegveld van Schaffen. 'Ook hij heeft geregeld sprongen gedaan', verteld Hugo. Vrouw Maria komt in het hele verhaal niet voor. 'Mijn vrouw is al die jaren thuis gebleven. Ze houdt niet van wandelen en valschermspringen. Samen met vriendinnen doet ze andere dingen.Ze is trouwens in haar nopjes wanneer ik de deur uit ben. Loop ik haar niet voor de voeten', klinkt het.
Voorlopig denkt Bonnyns er niet aan zijn wandelschoenen in te ruilen voor een paar pantoffels. 'De hele zware tochten ga ik wel afbouwen, maar de een-en meerdaagse wandelingen van enkele honderden kilometer blijf ik doen. Ik voel me nog te goed om thuis te blijven. Ik zou de sociale contacten met de andere wandelaars te veel missen', zegt Hugo. Het nieuwe jaar is nog maar net begonnen, maar de planning is al zo goed als klaar. 'Ik heb me al ingeschreven voor de wandelvariant van de Elfstedentocht en de Vierdaagse van Nijmegen. Voorts staan ook de Wintertrek van de Ardeense Jagers in Marche, de Dodentocht en een bezoekje aan de IJzer op het Programma. En dan ben ik er nog enkele activiteiten vergeten'.
Vorige maand werd hij door het stadsbestuur in de bloemetjes gezet.'Ik heb een schaal gekregen en drie kussen van de schepen', zegt Hugo. Wie het verhaal van de 200.000 kilometer heeft rondgebazuund, weet hij nog altijd niet. Ik vermoed dat mijn zoon achter de zaak zit, maar helemaal zeker ben ik daar niet van. Erg vind ik het trouwens niet. Het is wel leuk om erkenning te krijgen voor een niet-alledaagse prestatie. Tijdens onze wandeltochten in en rond Houffalize eind juni 1969 was er geen haar op mijn hoofd die eraan dacht dat het wandelverhaal meer dan 40 jaar zou duren', besluut de inwoner van Aarschot. Stilletjes hoopt de man de kaap van de 250.000 kilometer te nemen. Wordt vervolgd
Artikel verschenen in : Aarschot Actueel week 3. 17-01-2013
Alain Trappniers.
